Merge a Radiophonic Poem, Dance and Shadow

Duration: 54:23

Text: Paul Goodman
Tape Composition: Paul Goodman and Jos Janssen
Sound-engineer and mastering: Jos Janssen
Voices: Teresa Birks and Jessica Brown

Schadows: Constantin Jaxy
Choreography: Miroto in collaboration with the dancers

Dancers: Agung Gunawan, Miroto, Enggar Pramesti and Eko Purnomo Teguh Wibowo
Lighting: Pribadi
Sound: Bambang Ook
Total Crew: Arif Hidayat
Coordination: Eko Ompong Santosa

The Radiophonic Poem MERGE is a love poem with metaphysical elements.

Its theme is the search for unity whether as an inner psychic whole or as a partnership/sexual union with a lover. Around this theme an associative network was built up containing image and sound complexes suggesting relationships. There are three main protagonists, two women and a man, who are present as voices and images within the content of the text. Exactly who or what they represent is only suggested as they are actually more parts of a process of unification rather than sharply defined characters. The voices can sound as if recited in an auditorium, as if talking to themselves or as if in conversation. The second voice could be interpreted as an inner voice. It is even possible that the listener has been taken away into the dream of an imaginary character. But in any case whether we are caught up in a wholly subjective or partially objective situation the theme remains constant and the catalyst for the material. It is not possible to apply a single interpretation. The text and sound material are the means of calling up in the listener various associations, images and interpretations.

The basic concept of Merge is comparable to the video technique of compositing, a layering technique. The composition is conceived in such a way that the text and sound material consists of at least 32 virtual tracks which are always present but not always audible. The original radio version of Merge has been enlarged by dance tracks created by Miroto and kinetic shadow tracks created by Constantin Jaxy.

Uit de gedichtenbundel Tuig (2008) - Johanna Geels

Tuig heet de nieuwe bundel van Johanna Geels, die is uitgegeven bij Atlas. Een titel die veel associaties teelt en als zodanig een van de betere die ik ben tegengekomen. Tuig, scheepstuig, langharig tuig (zoals in het gelijknamige gedicht), laat zich prima vastknopen aan gedachten, die men over een dergelijke titel en van alles en nog wat kan hebben. Ook letters en woorden kunnen als tuig worden gezien: kleine haakjes waaraan blijkens deze uitgave een hele bundel kan worden opgehangen. Het omslagontwerp volgt die gedachtegang. Met groot weergegeven vishaakjes probeert Tuig letterlijk de aandacht van de lezer aan de haak te slaan. Misschien maakte dát een flaptekst overbodig? Ach, de lezer krijgt zo de kans om het alleen te doen met de gedichten. Eindelijk een bundel puur met poëzie! (Niet te verwarren met poésie pure). En wie meer wil weten over de dichteres hoeft niet te klagen, ze geeft zich in haar bundel bloot genoeg:

Heimzucht

Toen ik nog in een kast woonde.
Om precies te zijn in mevrouw haar Klerenkast.
De vlakke hakken onder Haar schoenen streelde.
De hooggesloten Jurk tussen mijn vingers nam en wist Dat ik ooit los zou scheuren.
ln alles zou zwieren en zwaaien, mij Uit zou storten tot ik lazeren zou.
Was ik het mooiste meisje van alle kasten ter wereld.
Getooid met muffe sjaaltjes die van hangers dropen terwijl de ogen door het sleutelgat loerden.
Wantrouwig en gehaast om niets te willen Weten van wat niet verklaard kon worden
ln afgemeten verzen, knepen stemmen uit Hoge boorden over god en zijn genade.
Maar ik hield van god. En zijn genade voelde ik Door de stoffen heen als mijn blote benen rilden
Van de zachte zijden zondagskousen die in mijn Fantasie heerlijk roken naar eeltige handen
En zware shag,